Toen ik achttien was, nog scholier met een bijbaantje bij Albert Heijn, haalde ik zo snel als ik kon mijn rijbewijs. Niet veel later kwam de eerste 'voiture', een witte Peugeot en ik was trots als een aap. Alle spaarpotten op zijn kop om de laatste tientjes bij elkaar te rapen, maar ik had hem!
We woonden in Wijk bij Duurstede, in een flat op de 5e etage. Gelukkig zat er een lift in, maar die was zo traag dat ik hem eigenlijk nooit nam. Als ik thuiskwam keek ik eigenlijk altijd even naar boven, naar de galerij waar onze woning was. Alleen deze keer bleef mijn blik hangen. Het raam van mijn slaapkamer stond open en hoewel dat niet zo vreemd leek, hingen er ook 2 benen uit. En die benen herkende ik niet en hoorden daar niet uit te hangen.
Met verbazing en toch ook wel spanning keek ik waar die benen naartoe gingen. Het antwoord kwam snel, ze floepten naar binnen en dus zat er blijkbaar een inbreker in ons huis? Met vliegende haast vloog ik de tien halve trappen op en kwam hijgend aan op de galerij waar wij woonden aan.
Toen ik bij mijn slaapkamer aankwam keek ik door het raam, maar ik zag niemand. Even dacht ik dat de inbreker al via mijn kamerdeur de rest van de woning aan het verkennen was, maar ik vergiste me. In een kamer van zo'n 6 vierkante meter zijn er niet heel veel plekjes om je te verstoppen en de beste optie was in dit geval onder het bed. En daar zag ik nog net een stukje van een sneaker onderuit steken. Wel een klein maatje bedacht ik me wat me iets meer moed gaf. Hoe ik het precies zei weet ik niet meer, maar het kwam neer op: "of jij eruit, of ik erin".
Er kwam beweging. Een jochie van een jaar of veertien kroop tevoorschijn, met een tientje dat hij net van mijn bureau gevist had nog in zijn hand kwam hij overeind. "Geef dat maar hier", zei ik terwijl ik mijn eigendom weer terug griste.
Ik nam hem mee naar de woonkamer, waar mijn moeder aan een kopje thee zat. Ze keek op, fronste en vroeg: “Wie heb je daar nou bij je?”
Ik zei: “die heb ik net uit mijn slaapkamer gevist, een inbrekertje”.
Mijn moeder zette haar kopje terug alsof ze even moest verwerken waar het toch naar toe ging met de wereld. We belden uiteraard de politie en de 2 agenten die een kwartiertje later binnenkwamen keken naar de jongen en zeiden zonder enige verrassing: "Kijk wie we daar hebben". De puber was duidelijk een bekende van de politie en hij mocht andermaal mee naar het bureau.
Inmiddels zijn we ruim 40 jaar verder en het is gelukkig de enige inbraak die ik ook zelf heb meegemaakt. Niet veel later kwamen onze buren op dezelfde woonlaag er minder goed vanaf. Veel schade, veel spullen weg en vooral heel veel rommel doordat de hele inboedel op zijn kop was gekeerd.
Gelukkig bleef het bij materiële schade, maar het gaat je niet in je koude kleren zitten als onbekenden aan je spullen hebben gezeten.
Ik zeg altijd maar zo, ook al nemen ze niet veel van waarde mee, een inbraak wil je echt niet meemaken.